Yıl 1970 (Sağcılar ve Solcuların yılı)
Her sokakta silah sesleri ile kulakları sağır eden bir ses,
Şehit kokusu ile gözleri dolduran, henüz parti seçimlerinin yapılmadığı bir şehir,Trabzon'dayız.
Sağcıların ve Solcuların eylemleri yüzünden sokağa çıkılma yasağı olan mahallede , sokağın hemen sonundaki
2+1, sobalı bir evde, annesi ile birlikte yaşayan, her gün aynı saatte eve gelen,her gün aynı saatte işe giden,kısacası hayatını işine adamış Memur Ahmet'in hikayesidir...
Ahmet'in, sevdiği kıza henüz duygularını anlatamamış olması, çok kafasını kurcalar. Askerlerin her sokağı gezdiği akşam,sokağa çıkma yasağını ciddiye almayan Ahmet, tek arkadaşı Kemal'in her zaman takıldığı kahvehaneye Kemal ile dertleşmeye gider.Ahmet herzaman ki gibi tekrar tekrar sevdiği kız ile ciddi olduğunu, onunla evleneceğini, onu annesinden bile çok sevdiğini anlatıyordu Kemal'e.Gerçekten çok ciddi bir ifadeyle ona hislerini açacağını, onu düşündüğü her gecenin gündüzü olmadığından bahsediyordu.Sohbetin ortalarında keskin bir bağırış,slogan sesleri geliyordu Ahmet'in kulağına.Seslerden ürken Ahmet, çayını hızla yudumladıktan sonra 'evde çok önemli bir eşyamı unuttum' bahanesiyle masadan kalktı.Kahvehaneden oldukca uzaklaşmıştı fakat, Ahmet'in her bir adımı bağırışma seslerini bir kademe daha yükseltiyordu.İlerledikçe tedirginleşen Ahmet'in sonunda korktuğu başına geldi!
Sokağın ortasındaki eylemcilerin aralarından sinsice, sokağın sonundaki evlerine doğru ilerliyordu ve Ahmet'in arkasından elini Ahmet'in omuzuna koydu.Ahmet durdu ve zihninden şunları sordu kendine.
"Acaba omuzuma elini koyan bir asker mi ? Fark etmemiş gibi yoluma devam'mı etsem yoksa arkama dönüp kim olduğuna baksam mı ?" diye ahh çekiyordu ...
Hikayenin 2.Bölüm'ü Bir Kaç Gün Sonra Gelecek Lütfen Beklemede Kalın Beyler ... (:
Bana zaman ayırıp ayrıca katlandığınız için teşekkür ederim :)
İlk Hikayem Olduğu İçin Pek Dikkat Çekici Olmayabilir Fakat Yorumlarınızı Bekliyorum...
Her sokakta silah sesleri ile kulakları sağır eden bir ses,Şehit kokusu ile gözleri dolduran, henüz parti seçimlerinin yapılmadığı bir şehir,Trabzon'dayız.
Sağcıların ve Solcuların eylemleri yüzünden sokağa çıkılma yasağı olan mahallede , sokağın hemen sonundaki
2+1, sobalı bir evde, annesi ile birlikte yaşayan, her gün aynı saatte eve gelen,her gün aynı saatte işe giden,kısacası hayatını işine adamış Memur Ahmet'in hikayesidir...
Ahmet'in, sevdiği kıza henüz duygularını anlatamamış olması, çok kafasını kurcalar. Askerlerin her sokağı gezdiği akşam,sokağa çıkma yasağını ciddiye almayan Ahmet, tek arkadaşı Kemal'in her zaman takıldığı kahvehaneye Kemal ile dertleşmeye gider.Ahmet herzaman ki gibi tekrar tekrar sevdiği kız ile ciddi olduğunu, onunla evleneceğini, onu annesinden bile çok sevdiğini anlatıyordu Kemal'e.Gerçekten çok ciddi bir ifadeyle ona hislerini açacağını, onu düşündüğü her gecenin gündüzü olmadığından bahsediyordu.Sohbetin ortalarında keskin bir bağırış,slogan sesleri geliyordu Ahmet'in kulağına.Seslerden ürken Ahmet, çayını hızla yudumladıktan sonra 'evde çok önemli bir eşyamı unuttum' bahanesiyle masadan kalktı.Kahvehaneden oldukca uzaklaşmıştı fakat, Ahmet'in her bir adımı bağırışma seslerini bir kademe daha yükseltiyordu.İlerledikçe tedirginleşen Ahmet'in sonunda korktuğu başına geldi!
Sokağın ortasındaki eylemcilerin aralarından sinsice, sokağın sonundaki evlerine doğru ilerliyordu ve Ahmet'in arkasından elini Ahmet'in omuzuna koydu.Ahmet durdu ve zihninden şunları sordu kendine."Acaba omuzuma elini koyan bir asker mi ? Fark etmemiş gibi yoluma devam'mı etsem yoksa arkama dönüp kim olduğuna baksam mı ?" diye ahh çekiyordu ...
Hikayenin 2.Bölüm'ü Bir Kaç Gün Sonra Gelecek Lütfen Beklemede Kalın Beyler ... (:
Bana zaman ayırıp ayrıca katlandığınız için teşekkür ederim :)
İlk Hikayem Olduğu İçin Pek Dikkat Çekici Olmayabilir Fakat Yorumlarınızı Bekliyorum...
Kaan Apaydın Hakkında:
